ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ
Στόχος της αισθητικής αγωγής είναι η ενίσχυση της ικανότητας των ανθρώπων να συλλαμβάνουν νοήματα που παρέχονται σ’ αυτούς μέσα από διάφορες εκφραστικές μορφές· να κατανοούν δηλαδή και να ανταποκρίνονται σε πλήρεις νοήματος μορφές. Δυνητικά το κάθε τι στον κόσμο θα μπορούσε να θεωρηθεί ως παραγωγός τέτοιου είδους νοημάτων, ως περίπτωση δηλαδή πλήρους νοήματος μορφής, ή, με άλλα λόγια ως κάτι που μπορεί να βιωθεί αισθητικά. Οι τέχνες, ωστόσο, είναι ακριβώς αυτές οι εμπρόθετες δραστηριότητες δημιουργίας μορφών που καθιστούν φανερά τέτοια νοήματα. Κατά συνέπεια, η διδασκαλία των τεχνών είναι ο δρόμος που ακολουθεί η αισθητική αγωγή προκειμένου να εκπληρώσει το στόχο της.
Ένα περιεκτικό πρόγραμμα διδασκαλίας των τεχνών είναι αυτό που μπορεί πληρέστερα να εξυπηρετήσει τους στόχους της αισθητικής αγωγής: οι διαφορετικοί τρόποι με τους οποίους λειτουργεί κάθε τέχνη αποσαφηνίζονται και προβάλλονται, η μοναδικότητα της κάθε τέχνης αναδεικνύεται, ενώ ταυτοχρόνως, και με όχημα τους ποικίλους τρόπους μέσω των οποίων οι διάφορες τέχνες καλούν στην κατανόηση των δικών τους ξεχωριστών αισθητικών συλλήψεων των πραγμάτων, ασκείται η ικανότητα ολοκληρωμένων αισθητικών αποκρίσεων και προβάλλεται ο σύνθετος (βιωματικός-συγκινησιακός όσο και γνωστικός) χαρακτήρας της αισθητικής εμπειρίας.
Η ανθρωπολογική προσέγγιση μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να μελετηθούν ολιστικά θεσμοθετημένες εκπαιδευτικές πράξεις. Επιπροσθέτως, αν θεωρήσουμε ότι πολιτισμικές τάσεις, έθιμα, τρόποι ζωής, κοσμοθεωρίες εκπαιδεύουν τους εμπλεκόμενους στις συνθήκες που δημιουργούν, η ανθρωπολογική οπτική βοηθά στην κατανόηση του πολιτισμικού περιβάλλοντος που διαμορφώνεται.
Η Διά Βίου Εκπαίδευση παραπέμπει σε μια ολιστική προσέγγιση του συνόλου των μαθησιακών και εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων με γνώμονα τη συγκρότησή τους σε ένα ενιαίο σύνολο, σε ένα συνεχές στον χώρο και τον χρόνο. Η σύγχρονη ερευνητική ατζέντα της διά βίου εκπαίδευσης περιλαμβάνει ζητήματα όπως η συνεχής αναδιαμόρφωση του ανθρώπου μέσω της μάθησης και της εκπαίδευσης, οι διεργασίες μετασχηματισμού αντιλήψεων και πεποιθήσεων, η συσχέτιση των επιμέρους υποσυστημάτων τυπικής, μη τυπικής και άτυπης εκπαίδευσης, καθώς επίσης και οι προϋποθέσεις συμμετοχής του πολίτη σε εκπαιδευτικές δραστηριότητες.
Στο πλαίσιο της Προσχολικής Παιδαγωγικής μελετώνται διαφορετικές προσεγγίσεις και αναδεικνύονται πολλαπλοί παράγοντες που επηρεάζουν, διευκολύνουν και ενισχύουν τη διδασκαλία και μάθηση των μικρών παιδιών και παράλληλα δημιουργούν ευκαιρίες για συζήτηση και αναστοχασμό με μελλοντικούς και εν ενεργεία εκπαιδευτικούς προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας. Ερευνητικά, η Προσχολική Παιδαγωγική καλύπτει ένα ευρύ φάσμα εννοιών και διαδικασιών επιδιώκοντας την ενδυνάμωση και υποστήριξη όσων εμπλέκονται στην εκπαιδευτική διαδικασία: ανάπτυξη ή αναμόρφωση ποιοτικών Προγραμμάτων Σπουδών, ανίχνευση ιδεών των παιδιών και εκπαιδευτικών, συμμετοχικές παιδαγωγικές πρακτικές στην εκπαίδευση και επαγγελματική ανάπτυξη, έρευνα-δράσης, παιχνίδι και παιγνιώδης μάθηση, διαφοροποιημένη παιδαγωγική, αυθεντική αξιολόγηση, συνεργασίες εκπαιδευτικών μεταξύ τους, με τα παιδιά, με την οικογένεια και άλλους φορείς. Παράλληλα μελετώνται ζητήματα της εκπαίδευσης των εκπαιδευτικών προσχολικής ηλικίας με στόχο την οργάνωση δημιουργικών περιβαλλόντων μάθησης.
Kάθε πολιτισμός και κοινωνία αναπτύσσει τις δικές του σωματικές πρακτικές, οι οποίες συνοδεύουν τόσο την καθημερινή ζωή των ανθρώπων όσο και τις τελετουργίες τους, συνθέτουν την ιστορία τους, καθορίζουν την αντίληψη του κόσμου και του «είναι» τους, προσδιορίζουν την ταυτότητά τους και συμβάλλουν ενεργά στην αγωγή και την εκπαίδευσή τους. Σωματικές πρακτικές συναντάμε στα λαϊκά πανηγύρια, στους παραδοσιακούς εορτασμούς και στα φεστιβάλ, ενώ άλλες σωματικές πρακτικές είναι οι χοροί, τα δρώμενα, τα παιχνίδια, οι διάφορες μορφές αθλητισμού και άσκησης του σώματος, η διακόσμηση των σωμάτων, το καρναβάλι, οι υπαίθριες δραστηριότητες και άλλες πολλές.
