Body practices

Each culture and society develops its own physical practices which accompany the daily life and rituals of their members, comprise their history, dictate their understanding of the world and of “being” itself, define their identity and actively contribute to their education. Such physical practices may be observed in folk festivals, traditional celebrations and festivals. Other physical practices are dances, events, games, various forms of sports and exercise, body decoration, carnivals, outdoor activities just to name a few.

Η επικοινωνία του οδοντιάτρου με τον ηλικιωμένο ασθενή

Ρήγα, Β., Κοσιώνη, Α. 2011, ‘Η επικοινωνία του οδοντιάτρου με τον ηλικιωμένο ασθενή’. Ελληνική Νοσοκομειακή Οδοντιατρική, τόμ. 4, σελ. 23-28.

Πρόσθετες Πληροφορίες:
Περίληψη: Οι επικοινωνιακές δεξιότητες αποτελούν σημαντικό στοιχείο της αλληλεπιδραστικής σχέσης του οδοντιάτρου με τον ασθενή του. Οι οδοντίατροι που επικοινωνούν αποτελεσματικότερα με τους ασθενείς τους επιτυγχάνουν υψηλότερου βαθμού συνεργασία μαζί τους. Η επικοινωνία διακρίνεται στη λεκτική και στη μη λεκτική, αλλά είναι σημαντικό να τονιστεί ότι και οι δύο μορφές επικοινωνίας είναι αλληλένδετες και στην πράξη δεν μπορούν να διαχωριστούν. Οι επικοινωνιακές δεξιότητες αποκτούν ιδιαίτερη σημασία στην σχέση μας με τους ηλικιωμένους ασθενείς. Στους ασθενείς αυτούς συχνά καταγράφονται αισθητηριακές ελλείψεις στην ακοή και την όραση, διαταραχές στην πρόσφατη μνήμη και έκπτωση της ικανότητας μάθησης και προσαρμογής σε καινούργιες καταστάσεις. Ο οδοντίατρος θα πρέπει να αξιοποιήσει μια σειρά τεχνικών για να επιτύχει καλύτερη επικοινωνία με τον ηλικιωμένο ασθενή, όπως να αφιερώνει περισσότερο χρόνο για να τον «ακούσει» και για να περιγράψει τις παρατηρήσεις και τις οδηγίες του, να παραθέτει τις πληροφορίες του με πολλαπλούς τρόπους (γραπτά και προφορικά), να λαμβάνει την κατάλληλη θέση σώματος ως προς τον ασθενή του, να διατηρεί βλεμματική επαφή μαζί του, να δείχνει σωματική ανταπόκριση στη συζήτηση, να αποφεύγει τη χρήση μάσκας όταν μιλάει, να φροντίζει για τον καλό φωτισμό του χώρου και για την απουσία θορύβων περιβάλλοντος.

Η πορεία της Φυσικής Αγωγής μέσα από τα αναλυτικά προγράμματα για το νηπιαγωγείο

Ρήγα, Β. (2008). Η πορεία της Φυσικής Αγωγής μέσα από τα αναλυτικά προγράμματα για το νηπιαγωγείο, 9ο Συνέδριο της Μονάδας Μεθοδολογίας και Προγραμμάτων Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Πατρών σε συνεργασία με το Κολέγιο Αθηνών και το Κολλέγιο Ψυχικού, 18-20 Ιανουαρίου 2008, Αθήνα.

Ο ρόλος του σώματος στις διαδικασίες μάθησης και ανάπτυξης μέσα από την ελληνική νομοθεσία

Ρήγα, Β. (2008). Ο ρόλος του σώματος στις διαδικασίες μάθησης και ανάπτυξης μέσα από την ελληνική νομοθεσία, 1ο Πανελλήνιο Συνέδριο Εξελικτικής Ψυχολογίας, ΕΛ.Ψ.Ε., 29 Μαΐου – 1 Ιουνίου 2008, Αθήνα.

Ψυχοκινητική ή Φυσική Αγωγή;

Ρήγα, Β. 2008, ‘Ψυχοκινητική ή Φυσική Αγωγή;’. Σύγχρονο Νηπιαγωγείο, τόμος 62, σελ. 90-99.

Πρόσθετες Πληροφορίες:
Περίληψη: Η εργασία, σε ένα πρώτο επίπεδο, μελετά την ευρεία και πολυδιάστατη έννοια της ψυχοκινητικής, η οποία εμφανίστηκε στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα πριν τριάντα περίπου χρόνια. Στη διάρκεια αυτών των ετών ενσωματώθηκε στο αναλυτικό πρόγραμμα του νηπιαγωγείου, όπως και του δημοτικού σχολείου, και θεωρήθηκε σημαντικός παράγοντας για την εξέλιξη του παιδιού. Παρόλα αυτά, η εκπαιδευτική κοινότητα δεν κατάλαβε για ποιο λόγο, ενώ το 1980 έπρεπε να διδάσκει ρυθμική και φυσική αγωγή στο νηπιαγωγείο, το 1989 δίδαξε την ψυχοκινητική και το 2001 επανήλθε στη φυσική αγωγή, χωρίς να υπάρχει η αντίστοιχη επιμόρφωση, όπως και αποσαφήνιση της διαφοράς ή μη των δύο όρων. Σε ένα δεύτερο επίπεδο επιχειρείται η κατανόηση και η αναγκαιότητα αυτής της αλλαγής εφόσον κατά βάσει και τα δύο αντικείμενα κινούνται περίπου στο ίδιο πλαίσιο όσον αφορά την εκπαίδευση στο νηπιαγωγείο. Και τα δύο μαθήματα έχουν ως «βασικό εργαλείο», για την αγωγή του παιδιού, την κίνηση, η οποία θεωρείται ως «μέσο» στην ψυχοκινητική αγωγή και ως «σκοπός» στη φυσική αγωγή για την ανάπτυξη της προσωπικότητας του ατόμου. Και τα δύο συμφωνούν ότι δεν πρέπει να θεωρούμε την κίνηση μόνο ως βιολογική διαδικασία αλλά ότι συνδέεται με τη συνολική δράση του παιδιού και την ύπαρξή του. Συνεπώς, η ψυχοκινητική και η φυσική αγωγή είναι δύο συμπληρωματικές εκπαιδευτικές προσεγγίσεις του σώματος και του ατόμου, ενώ αυτό που τις διαφοροποιεί είναι ο ίδιος ο σκοπός τους. Αν θέλουμε να «αποφασίσουμε» για το τι είδους αγωγή και εκπαίδευση πρέπει να εφαρμόζεται στην προσχολική ηλικία, θα πρέπει τόσο η πολιτεία όσο και οι εκπαιδευτικοί να αποσαφηνίσουν το στόχο της αγωγής και εκπαίδευσης των παιδιών μέσω της κίνησης αλλά και να συνειδητοποιήσουν τη σημαντικότητα των σωματικών, κινητικών, αισθητηριακών εμπειριών για την εξέλιξη του ατόμου.

Ιστορία του Σώματος Από τις Φιλοσοφικές Προσεγγίσεις στο Σύγχρονο «Κίνημα της Σωματικότητας» στην Εκπαίδευση

Ρήγα, Β. 2008, ‘Ιστορία του Σώματος: Από τις Φιλοσοφικές Προσεγγίσεις στο Σύγχρονο «Κίνημα της Σωματικότητας» στην Εκπαίδευση’. In Πουρκός, Μ. (επιμ.), Ενσώματος νους, Πλαισιοθετημένη γνώση και εκπαίδευση: Προσεγγίζοντας την ποιητική και τον πολιτισμό του σκεπτόμενου σώματος. Διεπιστημονικές προσεγγίσεις, Gutenberg, Αθήνα, pp. 295-326.

Πρόσθετες Πληροφορίες:
Περίληψη: Η παρούσα ερευνητική μελέτη αρχείων και πηγών επιχειρεί να εξηγήσει τα αίτια εμφάνισης του «κινήματος της σωματικότητας» που επικρατεί τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη, επηρεάζοντας πολλές επιστήμες μαζί και την εκπαίδευση. Νέες εκπαιδευτικές τεχνικές προσπαθούν να εισχωρήσουν στον παραδοσιακό χώρο της εκπαίδευσης, προσπαθώντας να ενισχύσουν τη μάθηση από μία άλλη οπτική γωνία, λαμβάνοντας υπόψη και την «άλλη» πλευρά της ανθρώπινης υπόστασης, το σώμα. Γίνεται προσπάθεια στην εκπαίδευση για μία ολιστική αντιμετώπιση του μαθητή και ενεργοποίηση όλων των δυνατοτήτων του, δίνοντας σημασία και ρόλο στα βιώματά του, στις προσωπικές του εμπειρίες και σχέσεις, στην ελεύθερη έκφρασή του. Παρόλα αυτά, τέτοιες προσπάθειες αποτελούν δύσκολο εγχείρημα στην καθημερινή εκπαιδευτική πράξη, μια και ο εκπαιδευτικός χώρος και χρόνος, το αναλυτικό πρόγραμμα και το περιεχόμενό του, ο τρόπος διδασκαλίας κ.ά. συνηγορούν σε μία κατάσταση που θα ονομάζαμε «διάσπαση» του μαθητή, χωρίς να επιτυγχάνεται, τελικά, η υπέρβαση του δυϊσμού ανάμεσα στον εσωτερικό και τον εξωτερικό κόσμο του ατόμου.

Η σωματική μετάλλαξη του εκπαιδευτικού και ο ρόλος της στη μαθησιακή διαδικασία

Ρήγα, Β. (2007). Η σωματική μετάλλαξη του εκπαιδευτικού και ο ρόλος της στη μαθησιακή διαδικασία, 11ο Πανελλήνιο Συνέδριο Ψυχολογικής Έρευνας της Ελληνικής Ψυχολογικής Εταιρίας, 18-22 Απριλίου 2007, Ρέθυμνο.

Σχολική μάθηση και ψυχοκινητικές δραστηριότητες

Ρήγα, Β. 2005, ‘Σχολική μάθηση και ψυχοκινητικές δραστηριότητες’. Ερευνώντας τον κόσμο του παιδιού, τόμος 6, σελ. 146-156

Πρόσθετες Πληροφορίες:
Περίληψη: Οι ψυχοκινητικές δραστηριότητες αποτελούν μέρος των αναλυτικών προγραμμάτων των νηπιαγωγείων όλων των χωρών. Ο ρόλος, όμως, που διαδραματίζουν στην εξέλιξη του παιδιού συχνά ξεχνιέται ή παραβλέπεται προς χάριν άλλων γνωστικών αντικειμένων. Το άρθρο, μέσα από την πειραματική έρευνα που οργανώθηκε σε δύο ευρωπαϊκές χώρες και τη συγκριτική μελέτη των αποτελεσμάτων τους, παρουσιάζει τους λόγους για τους οποίους οι ψυχοκινητικές δραστηριότητες πρέπει να εφαρμόζονται καθημερινά στην προσχολική ηλικία, καθώς και την επίδρασή τους στο γνωστικό, κοινωνικό και συναισθηματικό τομέα ανάπτυξης των παιδιών.

Motor education in preschool institutions. The case of Greece

Riga, V. 2004, ‘Motor education in preschool institutions. The case of Greece’. In Proceedings of 3rd International Symposium A CHILD IN MOTION, Slovenia, 30th September – 2nd October 2004. Slovenia: University of Ljubljana & University of Primorska, Kranjska gora

Πρόσθετες Πληροφορίες:<br

Η σωματική έκφραση στο νηπιαγωγείο και το δημοτικό σχολείο

Ρήγα, Β. 2004, Η σωματική έκφραση στο νηπιαγωγείο και το δημοτικό σχολείο, 2η, τυπωθήτω-Γιώργος Δαρδανός, Αθήνα.

Πρόσθετες Πληροφορίες:
Περίληψη: Η διδασκαλία της σωματικής έκφρασης στο σχολείο μπορεί να βοηθήσει το παιδί να περάσει ομαλά το δύσκολο στάδιο μετάβασης από την πράξη στη σκέψη, από το συγκεκριμένο (ότι έχει βιωθεί) στο αφηρημένο. Επίσης έννοιες όπως η αυτονομία, η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, η συνείδηση και ο έλεγχος του σώματος, δουλεμένες μέσα από τις δραστηριότητες της σωματικής έκφρασης, αποτελούν αναγκαία εφόδια για τη δύσκολη μετάβαση του παιδιού από το νηπιαγωγείο στο δημοτικό σχολείο. Στο παρόν βιβλίο, οι ενδιαφερόμενοι θα βρουν μια σειρά δραστηριοτήτων σωματικής έκφρασης για παιδιά του νηπιαγωγείου και του δημοτικού σχολείου. Οι δραστηριότητες αυτές σχεδιάστηκαν ακολουθώντας δυο βασικές αρχές : α) την εξελικτική πορεία των ασκήσεων, ώστε να αναπτυχθούν προοδευτικά οι βασικές ικανότητες των παιδιών, και β) την επικέντρωση της διδασκαλίας στο υποκείμενο-παιδί και όχι στη γνώση, σε ολόκληρο το είναι του παιδιού και όχι στο σώμα του ή το πνεύμα του, στο παιδί που κινείται και όχι στην αξιολόγηση της κίνησης του. Η ίδια αυτή σειρά δραστηριοτήτων έχει εφαρμοστεί με επιτυχία και σε ενήλικες.

Η επικοινωνία του οδοντιάτρου με τον ηλικιωμένο ασθενή

Ρήγα, Β., Κοσιώνη, Α. 2011, ‘Η επικοινωνία του οδοντιάτρου με τον ηλικιωμένο ασθενή’. Ελληνική Νοσοκομειακή Οδοντιατρική, τόμ. 4, σελ. 23-28.

Πρόσθετες Πληροφορίες:
Περίληψη: Οι επικοινωνιακές δεξιότητες αποτελούν σημαντικό στοιχείο της αλληλεπιδραστικής σχέσης του οδοντιάτρου με τον ασθενή του. Οι οδοντίατροι που επικοινωνούν αποτελεσματικότερα με τους ασθενείς τους επιτυγχάνουν υψηλότερου βαθμού συνεργασία μαζί τους. Η επικοινωνία διακρίνεται στη λεκτική και στη μη λεκτική, αλλά είναι σημαντικό να τονιστεί ότι και οι δύο μορφές επικοινωνίας είναι αλληλένδετες και στην πράξη δεν μπορούν να διαχωριστούν. Οι επικοινωνιακές δεξιότητες αποκτούν ιδιαίτερη σημασία στην σχέση μας με τους ηλικιωμένους ασθενείς. Στους ασθενείς αυτούς συχνά καταγράφονται αισθητηριακές ελλείψεις στην ακοή και την όραση, διαταραχές στην πρόσφατη μνήμη και έκπτωση της ικανότητας μάθησης και προσαρμογής σε καινούργιες καταστάσεις. Ο οδοντίατρος θα πρέπει να αξιοποιήσει μια σειρά τεχνικών για να επιτύχει καλύτερη επικοινωνία με τον ηλικιωμένο ασθενή, όπως να αφιερώνει περισσότερο χρόνο για να τον «ακούσει» και για να περιγράψει τις παρατηρήσεις και τις οδηγίες του, να παραθέτει τις πληροφορίες του με πολλαπλούς τρόπους (γραπτά και προφορικά), να λαμβάνει την κατάλληλη θέση σώματος ως προς τον ασθενή του, να διατηρεί βλεμματική επαφή μαζί του, να δείχνει σωματική ανταπόκριση στη συζήτηση, να αποφεύγει τη χρήση μάσκας όταν μιλάει, να φροντίζει για τον καλό φωτισμό του χώρου και για την απουσία θορύβων περιβάλλοντος.

Η πορεία της Φυσικής Αγωγής μέσα από τα αναλυτικά προγράμματα για το νηπιαγωγείο

Ρήγα, Β. (2008). Η πορεία της Φυσικής Αγωγής μέσα από τα αναλυτικά προγράμματα για το νηπιαγωγείο, 9ο Συνέδριο της Μονάδας Μεθοδολογίας και Προγραμμάτων Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Πατρών σε συνεργασία με το Κολέγιο Αθηνών και το Κολλέγιο Ψυχικού, 18-20 Ιανουαρίου 2008, Αθήνα.

Ο ρόλος του σώματος στις διαδικασίες μάθησης και ανάπτυξης μέσα από την ελληνική νομοθεσία

Ρήγα, Β. (2008). Ο ρόλος του σώματος στις διαδικασίες μάθησης και ανάπτυξης μέσα από την ελληνική νομοθεσία, 1ο Πανελλήνιο Συνέδριο Εξελικτικής Ψυχολογίας, ΕΛ.Ψ.Ε., 29 Μαΐου – 1 Ιουνίου 2008, Αθήνα.

Ψυχοκινητική ή Φυσική Αγωγή;

Ρήγα, Β. 2008, ‘Ψυχοκινητική ή Φυσική Αγωγή;’. Σύγχρονο Νηπιαγωγείο, τόμος 62, σελ. 90-99.

Πρόσθετες Πληροφορίες:
Περίληψη: Η εργασία, σε ένα πρώτο επίπεδο, μελετά την ευρεία και πολυδιάστατη έννοια της ψυχοκινητικής, η οποία εμφανίστηκε στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα πριν τριάντα περίπου χρόνια. Στη διάρκεια αυτών των ετών ενσωματώθηκε στο αναλυτικό πρόγραμμα του νηπιαγωγείου, όπως και του δημοτικού σχολείου, και θεωρήθηκε σημαντικός παράγοντας για την εξέλιξη του παιδιού. Παρόλα αυτά, η εκπαιδευτική κοινότητα δεν κατάλαβε για ποιο λόγο, ενώ το 1980 έπρεπε να διδάσκει ρυθμική και φυσική αγωγή στο νηπιαγωγείο, το 1989 δίδαξε την ψυχοκινητική και το 2001 επανήλθε στη φυσική αγωγή, χωρίς να υπάρχει η αντίστοιχη επιμόρφωση, όπως και αποσαφήνιση της διαφοράς ή μη των δύο όρων. Σε ένα δεύτερο επίπεδο επιχειρείται η κατανόηση και η αναγκαιότητα αυτής της αλλαγής εφόσον κατά βάσει και τα δύο αντικείμενα κινούνται περίπου στο ίδιο πλαίσιο όσον αφορά την εκπαίδευση στο νηπιαγωγείο. Και τα δύο μαθήματα έχουν ως «βασικό εργαλείο», για την αγωγή του παιδιού, την κίνηση, η οποία θεωρείται ως «μέσο» στην ψυχοκινητική αγωγή και ως «σκοπός» στη φυσική αγωγή για την ανάπτυξη της προσωπικότητας του ατόμου. Και τα δύο συμφωνούν ότι δεν πρέπει να θεωρούμε την κίνηση μόνο ως βιολογική διαδικασία αλλά ότι συνδέεται με τη συνολική δράση του παιδιού και την ύπαρξή του. Συνεπώς, η ψυχοκινητική και η φυσική αγωγή είναι δύο συμπληρωματικές εκπαιδευτικές προσεγγίσεις του σώματος και του ατόμου, ενώ αυτό που τις διαφοροποιεί είναι ο ίδιος ο σκοπός τους. Αν θέλουμε να «αποφασίσουμε» για το τι είδους αγωγή και εκπαίδευση πρέπει να εφαρμόζεται στην προσχολική ηλικία, θα πρέπει τόσο η πολιτεία όσο και οι εκπαιδευτικοί να αποσαφηνίσουν το στόχο της αγωγής και εκπαίδευσης των παιδιών μέσω της κίνησης αλλά και να συνειδητοποιήσουν τη σημαντικότητα των σωματικών, κινητικών, αισθητηριακών εμπειριών για την εξέλιξη του ατόμου.

Ιστορία του Σώματος Από τις Φιλοσοφικές Προσεγγίσεις στο Σύγχρονο «Κίνημα της Σωματικότητας» στην Εκπαίδευση

Ρήγα, Β. 2008, ‘Ιστορία του Σώματος: Από τις Φιλοσοφικές Προσεγγίσεις στο Σύγχρονο «Κίνημα της Σωματικότητας» στην Εκπαίδευση’. In Πουρκός, Μ. (επιμ.), Ενσώματος νους, Πλαισιοθετημένη γνώση και εκπαίδευση: Προσεγγίζοντας την ποιητική και τον πολιτισμό του σκεπτόμενου σώματος. Διεπιστημονικές προσεγγίσεις, Gutenberg, Αθήνα, pp. 295-326.

Πρόσθετες Πληροφορίες:
Περίληψη: Η παρούσα ερευνητική μελέτη αρχείων και πηγών επιχειρεί να εξηγήσει τα αίτια εμφάνισης του «κινήματος της σωματικότητας» που επικρατεί τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη, επηρεάζοντας πολλές επιστήμες μαζί και την εκπαίδευση. Νέες εκπαιδευτικές τεχνικές προσπαθούν να εισχωρήσουν στον παραδοσιακό χώρο της εκπαίδευσης, προσπαθώντας να ενισχύσουν τη μάθηση από μία άλλη οπτική γωνία, λαμβάνοντας υπόψη και την «άλλη» πλευρά της ανθρώπινης υπόστασης, το σώμα. Γίνεται προσπάθεια στην εκπαίδευση για μία ολιστική αντιμετώπιση του μαθητή και ενεργοποίηση όλων των δυνατοτήτων του, δίνοντας σημασία και ρόλο στα βιώματά του, στις προσωπικές του εμπειρίες και σχέσεις, στην ελεύθερη έκφρασή του. Παρόλα αυτά, τέτοιες προσπάθειες αποτελούν δύσκολο εγχείρημα στην καθημερινή εκπαιδευτική πράξη, μια και ο εκπαιδευτικός χώρος και χρόνος, το αναλυτικό πρόγραμμα και το περιεχόμενό του, ο τρόπος διδασκαλίας κ.ά. συνηγορούν σε μία κατάσταση που θα ονομάζαμε «διάσπαση» του μαθητή, χωρίς να επιτυγχάνεται, τελικά, η υπέρβαση του δυϊσμού ανάμεσα στον εσωτερικό και τον εξωτερικό κόσμο του ατόμου.

Η σωματική μετάλλαξη του εκπαιδευτικού και ο ρόλος της στη μαθησιακή διαδικασία

Ρήγα, Β. (2007). Η σωματική μετάλλαξη του εκπαιδευτικού και ο ρόλος της στη μαθησιακή διαδικασία, 11ο Πανελλήνιο Συνέδριο Ψυχολογικής Έρευνας της Ελληνικής Ψυχολογικής Εταιρίας, 18-22 Απριλίου 2007, Ρέθυμνο.

Σχολική μάθηση και ψυχοκινητικές δραστηριότητες

Ρήγα, Β. 2005, ‘Σχολική μάθηση και ψυχοκινητικές δραστηριότητες’. Ερευνώντας τον κόσμο του παιδιού, τόμος 6, σελ. 146-156

Πρόσθετες Πληροφορίες:
Περίληψη: Οι ψυχοκινητικές δραστηριότητες αποτελούν μέρος των αναλυτικών προγραμμάτων των νηπιαγωγείων όλων των χωρών. Ο ρόλος, όμως, που διαδραματίζουν στην εξέλιξη του παιδιού συχνά ξεχνιέται ή παραβλέπεται προς χάριν άλλων γνωστικών αντικειμένων. Το άρθρο, μέσα από την πειραματική έρευνα που οργανώθηκε σε δύο ευρωπαϊκές χώρες και τη συγκριτική μελέτη των αποτελεσμάτων τους, παρουσιάζει τους λόγους για τους οποίους οι ψυχοκινητικές δραστηριότητες πρέπει να εφαρμόζονται καθημερινά στην προσχολική ηλικία, καθώς και την επίδρασή τους στο γνωστικό, κοινωνικό και συναισθηματικό τομέα ανάπτυξης των παιδιών.

Motor education in preschool institutions. The case of Greece

Riga, V. 2004, ‘Motor education in preschool institutions. The case of Greece’. In Proceedings of 3rd International Symposium A CHILD IN MOTION, Slovenia, 30th September – 2nd October 2004. Slovenia: University of Ljubljana & University of Primorska, Kranjska gora

Πρόσθετες Πληροφορίες:
Περίληψη: This paper attempts to investigate the conditions prevailing in Greece as regards the motor education of preschoolers. Although the international literature on the subject highlights the great importance of motor education for the all-round development of the child, the prevailing attitude towards preschool education increasingly encourages the introduction of school subjects in the kindergarten, while motor activities tend to decrease and to be

Η σωματική έκφραση στο νηπιαγωγείο και το δημοτικό σχολείο

Ρήγα, Β. 2004, Η σωματική έκφραση στο νηπιαγωγείο και το δημοτικό σχολείο, 2η, τυπωθήτω-Γιώργος Δαρδανός, Αθήνα.

Πρόσθετες Πληροφορίες:
Περίληψη: Η διδασκαλία της σωματικής έκφρασης στο σχολείο μπορεί να βοηθήσει το παιδί να περάσει ομαλά το δύσκολο στάδιο μετάβασης από την πράξη στη σκέψη, από το συγκεκριμένο (ότι έχει βιωθεί) στο αφηρημένο. Επίσης έννοιες όπως η αυτονομία, η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, η συνείδηση και ο έλεγχος του σώματος, δουλεμένες μέσα από τις δραστηριότητες της σωματικής έκφρασης, αποτελούν αναγκαία εφόδια για τη δύσκολη μετάβαση του παιδιού από το νηπιαγωγείο στο δημοτικό σχολείο. Στο παρόν βιβλίο, οι ενδιαφερόμενοι θα βρουν μια σειρά δραστηριοτήτων σωματικής έκφρασης για παιδιά του νηπιαγωγείου και του δημοτικού σχολείου. Οι δραστηριότητες αυτές σχεδιάστηκαν ακολουθώντας δυο βασικές αρχές : α) την εξελικτική πορεία των ασκήσεων, ώστε να αναπτυχθούν προοδευτικά οι βασικές ικανότητες των παιδιών, και β) την επικέντρωση της διδασκαλίας στο υποκείμενο-παιδί και όχι στη γνώση, σε ολόκληρο το είναι του παιδιού και όχι στο σώμα του ή το πνεύμα του, στο παιδί που κινείται και όχι στην αξιολόγηση της κίνησης του. Η ίδια αυτή σειρά δραστηριοτήτων έχει εφαρμοστεί με επιτυχία και σε ενήλικες.